Mijn eerste dag thuis. Ik wil niet in mijn park slapen en zeker niet in mijn bed. In de zetel vind ik het wel oké.
Park en bed zijn te groot. Ik heb een wieg nodig, iets klein en gezellig. In de kinderwagen vind ik wat ik zoek.
Mama vraagt waarom ik zo vaak huil vandaag.
Omdat ik wil eten, tiens. Of omdat mijn luier ververst moet worden. En soms ook uit verveling.
Zo gaat dat dan, huilen.
Papa kan mij soms wel troosten. Hij loopt dan door het huis en laat mij alles zien.
Ondertussen kan mama wat bijslapen.
Hoewel...
zondag 2 november 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten